Paraat zijn, zelf denken, zelf beslissingen nemen, zelf aanpakken en op eigen verantwoordelijkheid de bomen die onze weg versperren, omhakken!

Bericht van Garcia

Tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog, in 1899, werd een van de generaals van de Verenigde Staten, genaamd Garcia, met zijn troepen op het eiland Cuba omsingeld. Garcia was gedwongen zich diep in de jungle terug te trekken. Niemand wist op welke plaats. Garcia had geen enkele verbinding met de buitenwereld: geen brief, geen telegram kon hem bereiken. Maar de president van de Verenigde Staten, Mc Kinley, moest in elk geval met hem kontakt hebben en nog wel zeer snel.

Een van de medewerkers van de president wist raad: “Ik ken een man die Garcia zal vinden, zijn naam is Rowan.”

De president liet Rowan bij zich komen, overhandigde hem een brief met de woorden: “Geef deze brief aan generaal Garcia en breng me zijn antwoord terug.” Rowan antwoordde: “Ja, Mijnheer de president, dat zal gebeuren!”

Hoe Rowan het bericht in geolied linnen inpakte en het op zijn borst bond, hoe hij na vier dagen met een sloep aan de Cubaanse kust in volle duisternis aan wal kwam en in de jungle verdween, hoe hij na een voettocht van drie weken door vijandelijk gebied zijn opdracht vervulde …. dat zijn zaken die we hier niet in detail zullen behandelen.

Belangrijk voor ons is, wat Rowan zei toen hij de brief ontving: “Ja, Mijnheer de president, dat zal gebeuren! Dat was alles. Hij stelde geen domme vragen: Waar is Garcia? Hoe kom ik op het eiland? Moet ik een boot huren of er een kopen? Hoe moet men te werk gaan wanneer men in de jungle iemand zoekt, die er speciaal voor zorgt, dat niemand weet waar hij is? Hoe kom ik door de vijandelijke linies zonder ontmaskerd te worden? Hoe kom ik aan het geld om de reis te betalen?” Mc Kinley gaf Rowan een opdracht en liet het aan hem over om voor alle moeilijkheden een oplossing te vinden. Mc Kinley wist heel goed, dat hij onmogelijk kon voorzien in welke situaties Rowan zich zou bevinden.

Deze geschiedenis die vanzelfsprekend en niet buitengewoon lijkt, werd in maart 1899 in “Philistine Magazine” gepubliceerd met het hierna volgend kommentaar:

“Maar laten we de schrijver van het artikel in “Philistine Magazine” aan het woord:

Inderdaad, de beeltenis van Rowan zou in steen gehouwen moeten worden, in brons gegoten moet worden of als gedenkteken opgesteld moeten worden in elke universiteit, in alle plaatsen waar onderwezen wordt, Onze jonge mensen hebben niet alleen boekenwijsheid nodig. Wat zij nodig hebben is staal in de ruggegraat, merg in de beenderen, het is die karaktertrek welke hen in staat stelt hun krachten te bundelen, te handelen, zich voor een zaak in te zetten…. het bericht te brengen aan Garcia”

Hij/zij, die heden een taak wil uitvoeren en daarvoor de medewerking van anderen nodig heeft, zal steeds opnieuw versteld staan over de middelmatigheid van de gemiddelde man, over de onbekwaamheid of de onwil om zich te concentreren en iets tot een goed einde te brengen. Onverschilligheid, slordigheid, onachtzaamheid en half werk zijn aan de orde van de dag en een onderneming is tot falen gedoemd, wanneer de leiders niet krachtig genoeg zijn duidelijke normen te stellen.

Je zit aan het bureau, zes medewerkers binnen bereik. Je vraagt een van hen bij je te komen en zegt hem: “Kijk a.u.b. in een encyclopedie en geef me een bondig overzicht over het leven van Correggio.”

Zal de medewerker rustig “ja, meneer” antwoorden en aan het werk gaan? Zeker niet. Hij zal even met de ogen knipperen en beslist een of meer van de volgende vragen stellen: Wie is Corregio? – Waar is de encyclopedie? – Welke encyclopedie? – Ben ik daarvoor aangesteld? – Bedoelt u niet Copernicus? –

Waarom kan Karel zoiets niet doen? – Kan ik u niet beter de encyclopedie brengen zodat u het zelf kunt nakijken? – Waarom hebt u dat nodig? Maar in deze wereld die meer en meer vervalt, onder de modder geraakt en verpaupert, wil ik toch een goed woordje spreken voor de suksesrijken voor hen die ondanks alle hindernissen het werk van anderen kontroleren en sturen en vooral ook anderen weten te stimuleren en te motiveren. Mijn achting gaat naar diegenen die een bericht voor Garcia aannemen zonder domme vragen te stellen en zonder het voornemen de brief in de dichtstbijzijnde goot te werpen. Zo’n man wordt niet ontslagen, noch moet hij vechten of staken voor een hoger loon. Hij krijgt wat hij vraagt. Zo’n man heeft men nodig in elk land, elke stad, elk dorp – in elk kantoor, winkel, zaak en fabriek. De wereld zoekt naar hem, men heeft hem nodig, dringend nodig – hij, de man die het bericht voor Garcia overbrengt!

Ik weet niet wat dit artikel voor u betekent. Een oude, verouderde geschiedenis? Of misschien betekent deze geschiedenis van het “Bericht voor Garcia” vooral dit: Wie iets buitengewoons wil bereiken moet ook vandaag de dag nog de weg door de jungle gaan, moet bereid zijn de opgegeven taak te vervullen ondanks alle moeilijkheden, tegenspoed en tegenslagen. Het betekent paraat zijn, zelf denken, zelf beslissingen nemen, zelf aanpakken en op eigen verantwoordelijkheid de bomen die onze weg versperren, omhakken!